Janusz Krasiński, urodzony 5 sierpnia 1928 roku, w wieku szesnastu lat w sierpniu został wypędzony z Warszawy, trafił do obozu Dulag 121 w Pruszkowie, skąd został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (numer obozowy: 191497). Po powrocie do Polski, w latach 1947 – 1956 był więziony przez władze komunistyczne. W 1956 r. zadebiutował na łamach pisma „Po prostu”, a kolejnych latach współpracował z tygodnikami m.in. „Współczesność”, „Kultura”, „Dialog”. Był także reporterem i redaktorem w Redakcji Słuchowisk Teatru Polskiego Radia. Cała jego twórczość daje świadectwo prawdzie o dwóch nieludzkich systemach zniewalających człowieka. Jest autorem m. in. utworów: „Czapa i inne dramaty” (1973 r.), „Na stracenie” (1992 r.), „Twarzą do ściany” (1996), „Niemoc” (1999), „Przed agonią” (2005), „Bracia syjamscy z San Diego” (2009), „Tabliczka z chleba” (2009).

Janusz Krasiński zmarł 14 października 2012 roku.