1944

Rankiem 7 sierpnia 1944 roku po ok. 17-kilometrowym, całonocnym marszu do obozu przejściowego Dulag 121 w Pruszkowie dotarła pierwsza grupa około 3 tysięcy wycieńczonych i głodnych warszawiaków ocalonych z Rzezi Woli, głównie kobiet, dzieci i osób starszych. Warunki panujące w obozie były katastrofalne. Arbeitsamt (Urząd Pracy) i Gestapo (policja polityczna), które zarządzały do 11 IX 1944 r. obozem, nie przygotowały terenu Warsztatów Kolejowych na przybycie tysięcy wypędzonych. Brakowało żywności, wody pitnej, naczyń, opatrunków i lekarstw. Uchodźcy z Warszawy zmuszeni byli koczować w ogromnych halach naprawczych na wilgotnym, brudnym betonie. W części z nich brakowało okien. W tych warunkach przyszło im spędzić kilka dni w oczekiwaniu na segregację. Osoby uznane podczas pośpiesznej i brutalnie przeprowadzanej segregacji za zdolne do pracy czekał transport do obozów pracy przymusowej w III Rzeszy (głównie fabryk zbrojeniowych), osoby niezdolne do pracy – transport na teren Generalnego Gubernatorstwa (w tym pierwszym okresie głównie w okolice Łowicza, Sochaczewa i Skierniewic), zaś osoby, które oprawcy podejrzewali o udział w Powstaniu bądź „niewłaściwe” pochodzenie – transport do obozu koncentracyjnego, który większość z nich przypłaci życiem.

Więcej: Pierwsi wypędzeni w obozie