Stanisław Jan Majewski – założyciel i współwłaściciel pruszkowskiej Fabryki Ołówków, pruszkowski działacz społeczny i oświatowy, w latach 1919-1927 poseł na Sejm Ustawodawczy z ramienia Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego.

Stanisław Majewski urodził się 13 listopada 1860 roku. Kształcił się w petersburskim Instytucie Technologicznym. Po jego ukończeniu w 1883 r. i powrocie do Warszawy podjął pracę w Warszawskim Laboratorium Chemicznym – należącym do jego ojca zakładzie produkującym kosmetyki. W 1889 roku razem z Józefem Zaborskim założył własny zakład – pierwszą polską wytwórnię ołówków. Pięć lat później zakupili plac i zabudowania pruszkowskiej fabryki igieł Ludwika Bartholmy’ego i Leona Likiernika i uruchomili produkcję jako Fabryka Ołówków St. Majewskiego, a od 1899 r. jako Towarzystwo Akcyjne Fabryki Ołówków „St. Majewski i S-ka”.

Majewski zapisał się w historii miasta jako zasłużony społecznik. Był fundatorem i razem z hrabią Antonim Potulickim współinicjatorem założenia pierwszej szkoły początkowej w Pruszkowie, która mieściła się najpierw w domu hrabiego przy ul. Szerokiej (dziś Kraszewskiego), a od 1905 r. w nowo wybudowanej siedzibie przy ul. Starowiejskiej (obecnie Kościuszki).  W 1903 r. dzięki jego staraniom przy ul. Ołówkowej 4 powstała szkoła dla dzieci pracowników fabryki. Uczyło się w niej ok. 50-60 dzieci – koszt nauki opłacał zakład.

 
Przy fabryce otwarto też ochronkę dla młodszych dzieci, organizowano kolonie dla dzieci, a robotnikom wypłacano zapomogi finansowe. Stanisław Majewski wspierał także finansowo działalność pierwszej pruszkowskiej biblioteki. W 1906 r. w fabryce odbyło się zebranie założycielskie koła Polskiej Macierzy Szkolnej – organizacji oświatowo-kulturalnej krzewiącej polskość. Wybrany na przewodniczącego spotkania Stałnisław Majewski apelował o utworzenie kursów dla analfabetów i uniwersytetu ludowego. Rok później czynnie włączył się w organizację budowy kościoła św. Kazimierza w Pruszkowie, finansowaną w dużej mierze przez pracowników fabryki. Społeczną działalność w odrodzonej Polsce kontynuował również jego syn Leszek, który w 1920 r. przejął zarząd nad fabryką. W międzywojniu w zakładzie kwitło życie kulturalne, sportowe i społeczne. Do dyspozycji pracowników pozostawała świetlica, sale gimnastyczna i koncertowo-teatralna, a także biblioteka.