Wojciech Radomski (1870-1936) – technik kolejowy, od 1897 r. pracownik Warsztatów Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, działacz Polskiej Partii Socjalistycznej w środowisku kolejarskim, jeden z organizatorów strajków w 1905 r., w 1915 r. zesłany do Rosji razem z „ewakuowanymi” Warsztatami, po powrocie ich wieloletni naczelnik. Za działalność społeczną i oświatową odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Pracownicy Warsztatów Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej ok. 1911-1914, na przedzie w rozpiętej marynarce i w meloniku Wojciech Radomski, zbiory Muzeum Kolejnictwa w Warszawie

Po śmierci Wojciecha Radomskiego w 1936 roku w „Głosie Pruszkowa” ukazał się nekrolog następującej treści:

Dnia 19 sierpnia r.b. zmarł w Radomiu, Wojciech Radomski b. naczelnik warsztatów kolejowych P. K. P. w Pruszkowie. Ś. p. Wojciech Radomski zmarł po długotrwałej chorobie raka, przeżywszy lat 66. Pogrzeb odbył się w Radomiu dnia 22 sierpnia przy udziale licznych rzesz kolejarzy i działaczy z P.P.S. przybyłych z różnych stron Polski, a przede wszystkiem z Pruszkowa, licznych mieszkańców Radomia, gdzie syn ś. p. Wojciecha Radomskiego jest wice-prezydentem miasta.

Ś. p. Wojciech Radomski był powszechnie znanym i cenionym działaczem społecznym w Pruszkowie. Mieszkał tu bowiem od wielu lat, tu pracował politycznie w P. P. S. i społecznie wśród kolejarzy. Tu również pracował zawodowo przed wojną na kolei Warsz.-Wiedeńskiej, a po wojnie na P. K. P., jako naczelnik warsztatów — do czerwca 1935 roku, kiedy przeszedł na emeryturę i przeniósł się do syna do Radomia.

Ś. p. Wojciech Radomski położył niewątpliwie zasługi jako niepodległościowy działacz polityczny w latach 1904—1914, a i później do końca życia interesował się życiem politycznym. Należał do P. P. S. z ramienia której był członkiem Rady Miejskiej w Pruszkowie od roku 1929 do 1934. Również bardzo duże zasługi położył jako działacz oświatowy, usilnie pracując w Tow. Oświaty Dorosłych przed wojną, a po wojnie jako prezes Dozoru Szkolnego w Pruszkowie od roku 1925 do 1935. Zawsze uczynny i wyrozumiały jednał sobie podwładnych i współpracowników na niwie społecznej taktem i życzliwością z jaką odnosił się zarówno do spraw społecznych jak i osobistych.

To też śmierci ś. p. Wojciecha Radomskiego towarzyszy szczery żal tych co go znali, a pamięć o nim długo trwać będzie.

Wojciech Radomski (drugi z prawej) na terenie warsztatów naprawczych PKP, prawdopodobnie w dniu przejścia na emeryturę w 1935 r.