Zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu „Literatura i Historia” poświęcone twórczości Janusza Krasińskiego, które odbędzie się 30 listopada o godzinie 18:00 w siedzibie Muzeum Dulag 121.

Pan Janusz Krasiński miał być gościem listopadowego spotkania z cyklu „Literatura i Historia”. Najbliższe spotkanie pragniemy poświęcić Jego pamięci, Jego życiu i literaturze. Pisarza wspominał będzie wieloletni przyjaciel Pan Tadeusz Zarzecki, tłumacz, przebywający od wielu lat w Kanadzie. Pani Barbara Krasińska, żona pisarza, zgodziła się opowiedzieć zebranym historię pobytu męża w obozie Dulag 121. Zaprezentujemy również film biograficzny zatytułowany „Janusz Krasiński. Cenzurowany życiorys” w reżyserii Joanny Żamojdo (realizacja: Wytwórnia Filmowa „Czołówka” w koprodukcji z TVP 1; zdjęcia: Jacek Knop i Jacek Mierosławski, 2007). Fragmenty utworów pisarza czytał będzie aktor Maciej Rayzacher.

Spotkanie pod patronatem Pani Elżbiety Smolińskiej Starosty Pruszkowskiego.

Janusz Andrzej Krasny-Krasiński

Ur. 5 lipca 1928 w Warszawie, zm. 14 października 2012 tamże – polski prozaik, dramatopisarz, reportażysta, autor słuchowisk radiowych i adaptacji teatralnych.

Podczas II wojny światowej, od 1941 członek Szarych Szeregów. Po Powstaniu Warszawskim znalazł się wraz z matką w obozie przejściowym Dulag 121 w Pruszkowie, a następnie w Auschwitz-Birkenau. Został przeniesiony do obozu Hersbruck pod Norymbergą. Stamtąd, pod koniec marca 1945 został ewakuowany pieszym transportem do Dachau, skąd 29 kwietnia 1945 został wyzwolony przez wojska USA. W latach 1945-1947 przebywał w amerykańskiej strefie okupacyjnej w Niemczech, gdzie uczęszczał do szkoły średniej i służył w Polskich Oddziałach Wartowniczych.

Powrócił do Polski w 1947. Po kilku miesiącach został aresztowany przez Kontrwywiad Wojskowy (Informację), pod zarzutem rzekomego szpiegostwa na rzecz wywiadu USA. Skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na 15 lat więzienia, przebywał w latach 1947-1956 w więzieniach na Mokotowie. Po niespełna roku przeniesiony do więzienia we Wronkach i Rawiczu. Zwolniony z więzienia w maju 1956 w wyniku amnestii (uniewinniony z zarzutów został dopiero 25 sierpnia 1998 przez Sąd Najwyższy – Izbę Wojskową).

Zadebiutował w 1956 na łamach „Po prostu” i tygodnika „Przegląd Kulturalny” . Współpracował z tygodnikiem „Współczesność”, z Redakcją Słuchowisk Teatru Polskiego Radia, studenckim teatrem „Hybrydy”, tygodnikiem „Kultura”, miesięcznikiem „Dialog” a także Zespołem Filmowym „Iluzjon” i pismem „Théâtre en Pologne”.

W swojej twórczości podejmuje najczęściej tematy dotyczące historii najnowszej, indywidualnego i zbiorowego cierpienia Polaków w latach II wojny światowej, nazizmu i komunizmu w życiu jednostkowych ofiar systemów totalitarnych.

Ważne dzieła:

„Haracz szarego dnia” (1959)
„Przerwany rejs białej Marianny” (1960)
„Wózek” (1966)
„Czapa i inne dramaty” (1973)
„Syn Wallenroda” (1980)
„Na stracenie” (1992)
„Twarzą do ściany” (1996)
„Niemoc” (1999)
„Przed agonią” (2005)