Anna Danuta Sławińska podczas Powstania Warszawskiego była sanitariuszką w punkcie sanitarnym w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława na Woli, skąd 12 sierpnia dotarła do obozu przejściowego w Pruszkowie. Między 2 września 1944 r. a 16 stycznia 1945 r. pracowała na jego terenie najpierw jako sanitariuszka, a potem tłumaczka przy komisji lekarskiej. Była jedną z niewielu osób, które w obozie pracowały przez tak długi czas. Kiedy kłamstwo było cnotą. Wspomnienia z pracy w obozie przejściowym w Pruszkowie 2 IX 1944 – 16 I 1944 Danuty Sławińskiej są jedyną książką wspomnieniową poświęconą w całości Dulagowi 121 i stanowią najobszerniejsze tego typu świadectwo. Tym cenniejsze, że Autorka pracując w Pruszkowie jako tłumaczka przy komisji lekarskiej, miała bezpośredni kontakt zarówno z osobami wysiedlonymi z Warszawy, polskim personelem pomocniczym, jak i z niemieckimi władzami zarządzającymi obozem. Stanowią one jedno z podstawowych źródeł wiedzy o ich działalności oraz wzajemnych między nimi relacji, a także warunków panujących w pruszkowskim obozie. Anna Danuta Sławińska jest również autorką wspomnień dotyczących jej przeżyć podczas walk powstańczych toczonych na Woli Powstania, które ukażą się niebawem.

Fragmenty książek A.D. Sławińskiej czytały będą aktorki Lucyna Malec i Ewa Ziętek.

Anna Danuta Sławińska z domu Leśniewska (1923-2006) urodzona w Wiesbaden, mieszkała i wychowywała się w Warszawie w zamożnym inteligenckim domu o dużych tradycjach patriotycznych. W Warszawie ukończyła gimnazjum im. Juliusza Słowackiego i zdała na tajnych kompletach maturę w 1942 r. Podczas okupacji była łączniczką Alojzego Repuchy ps. „Mirosław”. W 1942 r. zaręczyła ze Stanisławem Jasterem, ps. „Hel”, który rok później zginął w tragicznych okolicznościach. Podczas Powstania Warszawskiego pracowała jako sanitariuszka w punkcie sanitarnym w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława na Woli, skąd 12 sierpnia dotarła do obozu przejściowego w Pruszkowie. Między 2 września 1944 r. a 16 stycznia 1945 r. pracowała tam najpierw jako sanitariuszka, a potem tłumaczka przy komisji lekarskiej. Po wojnie studiowała w Szkole Głównej Handlowej. W 1946 r. wyszła za mąż za Kazimierza Sławińskiego oficera – lotnika, z którym miała syna Marcina (ur.1951) i córkę Bożenę (ur. 1954). Od 1960 r. oprowadzała wycieczki po Pałacu na Wodzie w Łazienkach a następnie jako licencjonowany przewodnik warszawski.