10 stycznia 2015 r. o godzinie 16. odbyło się XII spotkanie z cyklu Literatura i Historia organizowane przez Muzeum Dulag 121, Książnicę Pruszkowską im. Henryka Sienkiewicza i Wydawnictwo Sic!

Asumpt do spotkania dała wydana pod koniec ubiegłego roku przez Wydawnictwo Sic! książka Przemysława Dakowicza zatytułowana Obcowanie. Manifesty i esejów, w której Autor podjął próbę odpowiedzi na zasadnicze pytania o kondycję i kształt kultury na przełomie wieków XX i XXI i refleksję nad stanem polskiej kultury po komunizmie oraz kształtem zbiorowej świadomości Polaków i tożsamości narodowej, która jest nam dzisiaj potrzebna. Na początek Przemysław Dakowicz odczytał kilka utworów z tomów poetyckich: Teoria wiersza polskiego (2013) i Łączka (2013). Rozmowa z autorem, którą przeprowadził Krzysztof Niewiadomski z Muzeum Historii Polski koncentrowała się wokół kilku zagadnień, takich jak:

– tytułowa metafora „obcowania” – wymiar jaki zyskuje lektura dzieł literackich, jeśli będzie postrzegana jako obcowania z obcymi, przeszłymi, wyobrażonymi światami.
– literatura jako fenomen łączący teraźniejszość z przeszłością, scalający doświadczenie historyczne, zapewniający ciągłość pamięci.
– rola literatury w procesie upamiętniania przeszłości i jej relacje z historiografią.
– rola tradycji w ponowoczesnym świecie.
– „nowoczesność schizofreniczna” – co to oznacza, jak autor diagnozuje duchowy stan współczesnej kultury Zachodu.
– kształt kultury polskiej na przełomie XX i XXI wieku i rola doświadczeń historycznych w jego ukształtowaniu.
– twórczość literacka Przemysława Dakowicza jako osobista próba obcowania z przeszłością.

Rozmowa z Autorem okazała się bardzo interesująca i wywołała żywą dyskusję, czemu nie należy się dziwić, gdyż podjęte przez rozmówców tematy okazały się nie tylko ważkie, ale i kontrowersyjne.

Spotkanie zaszczycił obecnością jeden z pisarzy, których twórczość stała się tematem rozważań Autora książki, Jarosław Marek Rymkiewicz.

Przemysław Dakowicz (ur. w 1977 r.) – poeta, krytyk literacki, historyk literatury; doktor nauk humanistycznych; adiunkt w Katedrze Literatury i Tradycji Romantyzmu Uniwersytetu Łódzkiego; w latach 2010-2013 także wykładowca literatury współczesnej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie; stały współpracownik dwumiesięcznika literackiego „Topos”, a od 2013 r. „Gazety Polskiej Codziennie”. Wydał zbiory wierszy Süßmayr, śmierć i miłość (2002), Albo-Albo (2006), Place zabaw ostatecznych (2011), Teoria wiersza polskiego (2013), Łączka (2013) i Boże klauny (2014) oraz książki Helikon i okolice. Notatki o poezji współczesnej (2008), „Lecz ty spomnisz, wnuku”. Recepcja Norwida w latach 1939-1956. Rzecz o ludziach, książkach i historii (2011), Obcowanie. Manifesty i eseje (2014), Przeklęte continuum. Notatnik smoleński (2014). Redaktor tomu zbiorowego Moja Musierowicz. O twórczości autorki „Jeżycjady” (2008). Publikował m.in. w „Arcanach”, „44”, „Frazie”, „Frondzie”, „Kresach”, „Odrze”, „Pamiętniku Literackim”, „Twórczości”, „Tygodniku Powszechnym”, „Wyspie” i „Zeszytach Literackich”. Laureat Nagrody Poetyckiej ORFEUSZ im. K. I. Gałczyńskiego (2014) oraz Nagrody Poetyckiej im. ks. J. Twardowskiego (2014). Jego utwory były tłumaczone na angielski, francuski, czeski, serbski i słoweński.