Danuta Brzezińska – ur. 1938 r., rodowita warszawianka; magister fizyki; pracowała m.in. w Resortowym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Automatyzacji, Instytucie Technologii Elektronowej oraz na Politechnice Warszawskiej. Przedstawione w audycji wydarzenia opierają się na wspomnieniach rodziców pani Danuty, która podczas pobytu w obozie Dulag 121 była zaledwie rocznym dzieckiem. w czasie okupacji Państwo Brzezińscy wraz z dwójką małych dzieci mieszkali w kamienicy w Al. Niepodległości. W pierwszych dniach Powstania rodzina w dramatycznych okolicznościach została wyrzucona z domu i przeniosła się do Śródmieścia. Do obozu przejściowego w Pruszkowie państwo Brzezińscy wraz z córkami trafili po kapitulacji Powstania. Pani Danuta opowiada m.in. o strachu swoich rodziców przed rozdzieleniem rodziny podczas dokonywania selekcji. Wspomina o pomocnej radzie sanitariuszki ze znakiem czerwonego krzyża na ramieniu, która poleciła mężczyznom, aby podczas selekcji brali dzieci na ręce i odłączyli się od swoich żon. Z obozu rodzina Brzezińskich została wysłana towarowym pociągiem do Jędrzejowa. Po drodze, pasażerowie, niepewni swojego dalszego losu, wyrzucali kartki z informacjami o sobie. Według opowieści rodziców  ludzie z okolicznych miejscowości zbierali je i przekazywali kolejarzom, którzy je rozwozili. Matka pani Danuty napisała dwie wiadomości do rodziny w Kieleckim i na Śląsku. Oba listy dotarły do adresatów. Rodzina Brzezińskich zatrzymała się u państwa Sobolewskich w Jędrzejowie, a następnie przedostała się w na Podhale. Jesienią 1946 roku państwo Brzezińscy wraz z dziećmi wrócili do Warszawy.