Irmina Żak – Bajerska, pseudonim „Ognik” urodziła się 6 lutego 1928 r. w Warszawie, dzieciństwo spędziła w Raszynie i Nadarzynie. Od 1941 r. mieszkała w Warszawie i uczyła się w szkole imienia Zofii Wołowskiej przy ulicy Piusa XI 28. Była harcerką, działała w konspiracyjnej Narodowej Organizacji Wojskowej.

W czasie Powstania Warszawskiego była sanitariuszką w IV kompanii „Harcerskiej” batalionu „Gustaw” zgrupowania „Róg”. Pełniła służbę w punkcie sanitarnym przy ulicy Miodowej i przy ulicy Kilińskiego na Starym Mieście. 13 sierpnia 1944 r. została ranna w wybuchu pojazdu specjalnego Sd.Kfz.301 (Borgward IV) na ulicy Kilińskiego. 31 sierpnia 1944 r. przeszła kanałami do Śródmieścia Północnego. Po zakończeniu Powstania wyszła z Warszawy z ludnością cywilną i trafiła do obozu przejściowego Dulag 121. Zwolniona dzięki staraniom jednej z polskich pielęgniarek, wróciła do Nadarzyna, gdzie mieszkali jej rodzice. Po wojnie zdała maturę, w latach 1947–1952 studiowała historię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1952–1983 pracowała w Bibliotece Publicznej Miasta Stołecznego Warszawy przy ul. Koszykowej.