Archiwum fotografii i dokumentów

Warsztaty Kolejowe (1918-1939)

W styczniu 1919 r. rozpoczęły się prace nad odgruzowywaniem niemal całkowicie zrujnowanego terenu żbikowskich warsztatów. Naprawiono część hal, a obok nich zbudowano prowizoryczne drewniane baraki, w których zorganizowano prace naprawcze, i w pierwszej połowie 1920 r. wznowiono pracę zakładu. Zatrudnienie znalazło w nim ok. 500 osób. Ze względu na znaczne zniszczenia w taborze kolejowym, jeszcze tego samego roku Rząd podjął decyzję o rozbudowie funkcjonujących na terenie Polski warsztatów kolejowych i parowozowni. Przeznaczono na ten cel 1,3 mld. marek, a pruszkowskie warsztaty miały się stać zakładem wzorcowym. Polskie Koleje Państwowe dokupiły ponad 130 tys. m2 terenu i w 1923 r. rozpoczęły rozbudowę. Część budynków zburzono a na ich miejscu wyrosły nowe hale naprawcze, wśród nich hala naprawy taboru osobowego, wówczas jedna z największych hal produkcyjnych w Polsce. Prace modernizacyjne ze względów na opóźnienia dostawców i kwestie wywłaszczeniowe, przeciągnęły się do 1928 r., a część prac wykończeniowych kontynuowano jeszcze w pierwszej połowie lat 30. Mimo to, już pod koniec lat 20. Warsztaty pod kierownictwem Wojciecha Radomskiego wróciły do swojej wiodącej roli, jako największego, zatrudniającego ok. 700 osób, pracodawcy w Pruszkowie. Przy warsztatach kwitło życie kulturalne i społeczne. Działał zarządzany przez Związek Zawodowy Pracowników Kolejowych dom ludowy „Szwajcarnia”, sklep kooperatywy, zespoły taneczne, muzyczne i sportowe.